— Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
— Mε την βοήθεια του Θεού της δεξιάς και με την επίκληση Εκείνου για την σωτηρία των προνομιούχων πασόκων, δεν γνωρίζω τί είδους πολιτική εκτροπή θα μπορούσες να πετύχεις ακριβώς σήμερα στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να ανατρέψεις την πολιτική φυσική!
Εμείς οι κονστρουκτιβιστές – όπως ίσως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου – είμαστε αφάνταστα προσγειωμένοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει ρομαντισμός στον κονστρουκτιβισμό, μόνον κοινωνικός πραγματισμός και έρωτας με το χάος. Το χάος είναι ο νόμος της φύσης, όπως η κρίση με την ύφεσή της ο κανόνας της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού.
— Η σύγχρονη αντιδογματική αριστερά χρησιμοποιεί κοσμοαντιληπτικώς την βιο-οικονομία και την βιο-πολιτική για να δώσει ζωή στη σχέση «κεφάλαιο-εργασία» και έτσι ζωή σε μια ημιθανή κοινωνία σαν την ελληνική, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην διαχείριση ενός νεκρού πράγματος που είναι το χρηματικώς – και τεχνητώς – αποδυναμωμένο, εξαιτίας της διαδικασίας συντεταγμένης χρεοκοπίας, κεφάλαιο.
— Αυτό το αποδυναμωμένο κεφάλαιο, που αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη επιχειρείται να ισχυροποιηθεί, κατά την δεύτερη φάση του προγράμματος προσαρμογής της τρόικας, που διερχόμαστε αυτή την περίοδο, εις βάρος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Αυτή είναι η «ευλογημένη» από τον Θεό των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου πολιτική, της οποίας ο επιδιωκόμενος πραγματικός σκοπός (: η αντιμετώπιση των τάσεων κοινωνικής αναρχίας, εξαιτίας της οικονομικοθεσμικής απορρύθμισης, δια της οικονομικής αναρχίας που βασίζεται στην εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση του κράτους), συγχέεται αδιάκοπα με το εμπόδιο που σταματά την πραγματοποίησή του…
— Ποιό είναι το ουσιαστικό εμπόδιο; Ο άνθρωπος στην Ελλάδα, η ανθρώπινη ύπαρξη με σύγχρονους όρους ευημερίας και το φυσικό του περιβάλλον, αγαπητέ αναγνώστη.
Η πολιτική οικονομία της συγκυβέρνησης δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών αποτελεί μια απέλπιδα προσπάθεια να επιτευχθεί λογιστική ισορροπία μεταξύ αξιών-κόστους που αφορά στην άψυχη διάσταση του υποτιμημένου κεφαλαίου στην πατρίδα μας. Και γιατί την αποκαλώ «απέλπιδα»; Διότι, απλώς σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, παραγωγικής απορρύθμισης, αποεπένδυσης και αποστράγγισης της ρευστότητας, δεν μπορεί να αποκατασταθεί αυτή η ισορροπία χωρίς την μεθοδολογία του Τζων Μέυναρντ Κέυνς. Δηλαδή, ακόμη και μία επιφανειακή, λιγότερο εντροπική, αλλά σίγουρα εντροπική ισορροπία στο πλαίσιο των νεκρών πραγμάτων, με την αποκατάσταση του μηχανισμού παραγωγής κερδών, θα απαιτούσε μια σαφώς κεϋνσιανή ρύθμιση, που αποτελεί μια ανάποδη διαδικασία από εκείνη τη νεοφιλελεύθερη που δοξάζει και ακολουθεί η ευρισκόμενη σε αδιέξοδο συγκυβέρνηση.
Μου αρέσει που αυτός ο απίθανος τύπος (Καρακούσης Αντώνης, του «βήματος»), καλλιεργώντας μια βλακώδη προπαγάνδα κινδυνολογίας, μετά το έξυπνο παιχνίδι με το «κοστολογημένο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ – το οποίο έπαιξε η ηγεσία του για να αποσυντονίσει εντελώς την κυβερνητική διαπλοκή – θέτει το νέο δίλημμα: συνέχιση της τετραετούς προσπάθειας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή πολεμική οικονομία!!!
Όχι, δεν μπορεί, είναι είτε μεθυσμένοι, είτε ηλίθιοι! Τις κοινωνικές επιπτώσεις μιας πολεμικής οικονομίας βιώνει η Ελλάδα επί μια εξαετία και αυτός ο δυστυχής, παρότι επανειλημμένως έχει αναφερθεί στα χαρακτηριστικά αυτής της «πολεμικής οικονομίας», κινδυνολογεί τώρα, προδηλώνοντας πως αν πέσει η συγκυβέρνηση και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, η χώρα θα εισέλθει στη φάση της «πολεμικής οικονομίας» και θα απομακρυνθεί «το φως στο τούνελ» της ανάπτυξης, αν δεν σβήσει εντελώς!
Αφού το καθεστώς στην Ελλάδα, φρόντισε να τα βάλει με όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, εκτός από την διαπλοκή ασφαλώς, τώρα τα βάζει με την πολιτική φυσική και κινδυνολογεί ανερμάτιστα… Είναι πολιτική φυσική ο κεϋνσιανισμός, όπως είναι πολιτική φυσική η ανατροπή των πολιτικών δυνάμεων που προκάλεσαν ένα τεράστιο Κοινωνικό Ζήτημα στη χώρα, κυρίες και κύριοι της πολιτικής διαστροφής και όχι της πολιτικής οικονομίας!
Είναι ζήτημα ισορροπίας η απομάκρυνση από την κυβερνητική εξουσία αυτών που προκάλεσαν πρώτα μια οικονομική φούσκα – σε μια μάλιστα χώρα άκρως πελατειακή και με δραματικώς στρεβλή παραγωγική ανάπτυξη – για να διαχειριστούν στη συνέχεια οι ίδιοι την βίαιη αντιστροφή του οικονομικού κύκλου, που συμπίπτει με την έννοια της «πολεμικής οικονομίας», προκαλώντας ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα, δια της συντεταγμένης πτώχευσης με μεγάλη εσωτερική υποτίμηση…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Αναρτήθηκε από sibilla
